Kilka uwag o nowych zadaniach polskiej romanistyki powojennej

Przedmiotem artykułu jest analiza rozwoju nauki prawa rzymskiego w powojennej Polsce, gdy romaniści musieli odnaleźć się nowej rzeczywistości politycznej i ustrojowej. Inspiracją autora stała m.in. publikacja Marii Zabłockiej, Romanistyka polska po II wojnie światowej, Warszawa 2002, której pojawiły próby wskazania pewnych etapów okresie nią objętym, warte doprecyzowania. Zostały one wyekspono­wane artykule poprzez nakreślenie nowych zadań, przed jakimi zostali postawieni bezpośrednio wojnie. Wynikały z pilnych potrzeb, np. zakresie zapewnienia pomocy dydaktycznych pra­wa rzymskiego, jak również ze zmian ustrojowych ideologicznych mających wpływ na naukę. W czasie dominacji sowieckiej tzw. państwach socjalistycznych ideologia marksistowska marksistowscy histo­rycy odrzucali prawo rzymskie jako normy prawne formacji niewolniczej, opartej własności prywatnej. Po­glądy ten temat przenikały do romanistycznych badań naukowych, należało badać odpowiedni sposób, oparty metodzie materializmu historycznego. Władze Polsce Ludowej próbowały wówczas zlikwidować kształceniu uniwersyteckim nieodpowiadające ideologii. Pomimo trudności, przez które kadry romanistyczne musiały przebrnąć Polski Ludowej, dzięki staraniom włożonym realizację postawionych nimi zadań utrzymało swą po­zycję odrębnego przedmiotu dydaktycznego nadal wykładane uniwersyteckich ośrodkach edukacji prawniczej Polsce.